Uitruk over 6th ave

Beste Oog,

Een late reactie op je aflevering:

manhattan « Oog op Blaricum (20 juni 2012) …

De sirenes van de hulpdiensten in New York zal ik nooit vergeten.

Mijn vrouw, dochter en ik waren op 9/11 in New York; om precies te zijn op Manhattan.
Voor iedereen was die dag om nooit te vergeten, voor ons helemaal omdat de ramp zich heeft voltrokken op korte afstand van waar wij toen waren.

Vorig jaar was het 10 jaar geleden dat dit gebeurde en de “Gooi en Eemlander” heeft ter gelegenheid van deze historische gebeurtenis ingezonden stukjes van lezers in de krant van zaterdag 10 september geplaatst.
Mijn bijdrage die ik hieronder voeg, werd ook opgenomen.

Verder heb ik mijn filmpje over ons verblijf in New York geupload naar You Tube.
Wil je deze montage zien, klik dan op:

Het leek mij aardig om je dit te vertellen.

Met vriendelijke groeten,
Jos Lahay

HOP ON HOP OFF BUS IN MANHATTAN.
Maandag 10 September 2001 was onze eerste dag in New York. We logeerden in het
Gershwin hotel, gelegen in het oostelijk deel van de 27ste Straat. Bij de receptie van het
hotel boekten we voor de volgende dag (dinsdag 11 September) een trip met de zg. Hop
On Hop Off Bus, een cabriolet dubbeldek-bus die je op verschillende stopplaatsen kan
nemen en verlaten. Deze dag wilden we naar Lower Manhattan om o.m. naar Wall Street,
Chinatown, WTC en evt. Staten Island te gaan. Op weg naar het metro-station op de hoek
van de 28ste straat en Broadway om de trein te nemen naar het centrale busstation aan
de 42ste Straat, staken we 5th Avenue over. We hoorden en zagen toen een vliegtuig laag
overvliegen in zuidelijke richting. We hebben er geen acht op geslagen, maar later
realiseerden we ons dat dit toestel de eerste toren van het WTC-gebouw moet zijn
binnengedrongen. Toen we de metrotrein instapten viel het ons op dat deze, ondanks de
spits, vrij rustig was. Achteraf begrijpelijk omdat deze vanuit het zuidelijk deel van
Manhattan naar het centrum reed en de WTC-ramp juist had plaatsgevonden. Bij het loket
van de busterminal leverden we de voucher voor onze trip in en hoorden we dat er een
wegomleiding op onze route was, zonder verdere toelichting. In de bus namen we plaats
op het dakloze bovendek waar we met het mooie weer goed zicht hadden op de
omgeving. Even later kwam de gids de passagiers melden dat er een terroristische
aanslag was gepleegd op het WTC-complex. Hij wist geen bijzonderheden te vertellen,
maar toen de bus vertrok en wij langzaam door Times Square reden, was toelichting
overbodig. De bekende lichtkranten tegen de gevels van de gebouwen met videobeelden
spraken boekdelen. We geloofden onze ogen niet, dachten eerst aan een preview van een
nieuwe rampenfilm. De speciale uitzending die we uit de zakradio van de gids hoorden,
het apparaat hield hij tegen de microfoon gedrukt, gaf verdere details van de ramp.
Intussen reden hulpdiensten met loeiende sirenes af en aan. Politie- en brandweerauto’s,
ambulances, legertrucks, en bouwkranen passeerden de bus in zuidelijke richting. De
mensen op straat keken allemaal naar het zuiden, de richting die de bus ook nam. Op
zeker moment zagen we op onze route in de verte een enorme rookwolk in onze richting
komen, vergezeld van een donderend geraas dat weg had van een langgerekte explosie.
De oorzaak was het instorten van de eerste toren. Intussen was de bus in de buurt van het
hotel gekomen en wij besloten uit te stappen en snel naar het hotel te lopen om het
thuisfront te melden dat wij veilig waren. Dat lukte pas na uren bellen door voortdurend op
de “redial-knop” te drukken, telefoon- en internet verbinding was lange tijd niet mogelijk.
Daarna gingen wij de straat op, in de richting van de plaats van de ramp. We kwamen
overigens niet ver, want het hele gebied van Lower Manhattan was hermetisch afgesloten.
Net als de tunnels en bruggen die Manhattan verbinden met andere delen van de stad,
veerboten lagen voor anker. De rest van de week hebben we zo goed en zo kwaad als het
ging verschillende andere delen van Manhattan bezocht. Helaas waren, op een enkele
uitzondering na, de meeste bezienswaardigheden voor publiek gesloten, geen shows en/
of theatervoorstellingen, geen sportevenementen. De New Yorkers hadden wel andere
dingen aan hun hoofd. Ze waren (net als wij) verbijsterd, liepen ontredderd rond, huilend.
Sommige waren op zoek naar vermiste familieleden of vrienden, plakten stickers met
foto’s en namen van hun dierbaren. Op Union Square was de eerst dag na de ramp een
spontane inzamelingsactie voor de slachtoffers, er werden kaarsjes gebrand, gedichten en
andere teksten op flip-over papier op de grond uitgespreid. En iedereen kon er aan
meedoen. De sfeer werd later grimmiger toen jachtvliegtuigen boven het luchtruim van
New York vlogen, het leek wel oorlog. Dat was op de dag dat president Bush een bezoek
bracht aan Ground Zero. We vroegen ons af of we langer dan bedoeld in de stad moesten
blijven. Gelukkig konden we op de geplande dag -zei het met enige vertraging- naar huis.
Blaricum, Jos Lahay

LikeLike

Beantwoorden

2 gedachten over “Uitruk over 6th ave”

carien bolger schreef:

20 juni 2012 om 19:34

daar kan je niet op je fietsje achteraan, denk ik! nu weten we nooit hoe het afliep?

LikeLike

Beantwoorden
Jos Lahay schreef:

18 augustus 2012 om 18:56

Beste Oog,

Een late reactie op je aflevering:

manhattan « Oog op Blaricum (20 juni 2012) …

De sirenes van de hulpdiensten in New York zal ik nooit vergeten.

Mijn vrouw, dochter en ik waren op 9/11 in New York; om precies te zijn op Manhattan.
Voor iedereen was die dag om nooit te vergeten, voor ons helemaal omdat de ramp zich heeft voltrokken op korte afstand van waar wij toen waren.

Vorig jaar was het 10 jaar geleden dat dit gebeurde en de “Gooi en Eemlander” heeft ter gelegenheid van deze historische gebeurtenis ingezonden stukjes van lezers in de krant van zaterdag 10 september geplaatst.
Mijn bijdrage die ik hieronder voeg, werd ook opgenomen.

Verder heb ik mijn filmpje over ons verblijf in New York geupload naar You Tube.
Wil je deze montage zien, klik dan op:

Het leek mij aardig om je dit te vertellen.

Met vriendelijke groeten,
Jos Lahay

HOP ON HOP OFF BUS IN MANHATTAN.
Maandag 10 September 2001 was onze eerste dag in New York. We logeerden in het
Gershwin hotel, gelegen in het oostelijk deel van de 27ste Straat. Bij de receptie van het
hotel boekten we voor de volgende dag (dinsdag 11 September) een trip met de zg. Hop
On Hop Off Bus, een cabriolet dubbeldek-bus die je op verschillende stopplaatsen kan
nemen en verlaten. Deze dag wilden we naar Lower Manhattan om o.m. naar Wall Street,
Chinatown, WTC en evt. Staten Island te gaan. Op weg naar het metro-station op de hoek
van de 28ste straat en Broadway om de trein te nemen naar het centrale busstation aan
de 42ste Straat, staken we 5th Avenue over. We hoorden en zagen toen een vliegtuig laag
overvliegen in zuidelijke richting. We hebben er geen acht op geslagen, maar later
realiseerden we ons dat dit toestel de eerste toren van het WTC-gebouw moet zijn
binnengedrongen. Toen we de metrotrein instapten viel het ons op dat deze, ondanks de
spits, vrij rustig was. Achteraf begrijpelijk omdat deze vanuit het zuidelijk deel van
Manhattan naar het centrum reed en de WTC-ramp juist had plaatsgevonden. Bij het loket
van de busterminal leverden we de voucher voor onze trip in en hoorden we dat er een
wegomleiding op onze route was, zonder verdere toelichting. In de bus namen we plaats
op het dakloze bovendek waar we met het mooie weer goed zicht hadden op de
omgeving. Even later kwam de gids de passagiers melden dat er een terroristische
aanslag was gepleegd op het WTC-complex. Hij wist geen bijzonderheden te vertellen,
maar toen de bus vertrok en wij langzaam door Times Square reden, was toelichting
overbodig. De bekende lichtkranten tegen de gevels van de gebouwen met videobeelden
spraken boekdelen. We geloofden onze ogen niet, dachten eerst aan een preview van een
nieuwe rampenfilm. De speciale uitzending die we uit de zakradio van de gids hoorden,
het apparaat hield hij tegen de microfoon gedrukt, gaf verdere details van de ramp.
Intussen reden hulpdiensten met loeiende sirenes af en aan. Politie- en brandweerauto’s,
ambulances, legertrucks, en bouwkranen passeerden de bus in zuidelijke richting. De
mensen op straat keken allemaal naar het zuiden, de richting die de bus ook nam. Op
zeker moment zagen we op onze route in de verte een enorme rookwolk in onze richting
komen, vergezeld van een donderend geraas dat weg had van een langgerekte explosie.
De oorzaak was het instorten van de eerste toren. Intussen was de bus in de buurt van het
hotel gekomen en wij besloten uit te stappen en snel naar het hotel te lopen om het
thuisfront te melden dat wij veilig waren. Dat lukte pas na uren bellen door voortdurend op
de “redial-knop” te drukken, telefoon- en internet verbinding was lange tijd niet mogelijk.
Daarna gingen wij de straat op, in de richting van de plaats van de ramp. We kwamen
overigens niet ver, want het hele gebied van Lower Manhattan was hermetisch afgesloten.
Net als de tunnels en bruggen die Manhattan verbinden met andere delen van de stad,
veerboten lagen voor anker. De rest van de week hebben we zo goed en zo kwaad als het
ging verschillende andere delen van Manhattan bezocht. Helaas waren, op een enkele
uitzondering na, de meeste bezienswaardigheden voor publiek gesloten, geen shows en/
of theatervoorstellingen, geen sportevenementen. De New Yorkers hadden wel andere
dingen aan hun hoofd. Ze waren (net als wij) verbijsterd, liepen ontredderd rond, huilend.
Sommige waren op zoek naar vermiste familieleden of vrienden, plakten stickers met
foto’s en namen van hun dierbaren. Op Union Square was de eerst dag na de ramp een
spontane inzamelingsactie voor de slachtoffers, er werden kaarsjes gebrand, gedichten en
andere teksten op flip-over papier op de grond uitgespreid. En iedereen kon er aan
meedoen. De sfeer werd later grimmiger toen jachtvliegtuigen boven het luchtruim van
New York vlogen, het leek wel oorlog. Dat was op de dag dat president Bush een bezoek
bracht aan Ground Zero. We vroegen ons af of we langer dan bedoeld in de stad moesten
blijven. Gelukkig konden we op de geplande dag -zei het met enige vertraging- naar huis.
Blaricum, Jos Lahay

LikeLike

Beantwoorden