… de hond van Alita van Maison & Object,
die Bram, die me altijd zo amechtig waggelend tegemoet kwispelde,
zo lief, vol verhalen, zo oerzuiver, zo oud en geduldig, zo alles meebelevend – …
… zo onherroepelijk minder wordend, wegglijdend, stram, op – weggegaan.
Een aai, een laatste knuffel, een allerlaatste mensenwoef.
Wij mannen hadden op en bij het grasveldje een goeie tijd samen, Bram. Bedankt.
Oog op Blaricum 
Wat een mooie tijden kan je met jehond beleven,zo herkenbaar,zo verdrietig ook
LikeLike
Roerend, Peter! De mens is zo verbonden met heel de schepping, ook de dieren. ZIj zijn onze levensgenoten. Dat merken wij in onze vreugde, maar ook zo intens in ons verdriet
LikeLike
Ach God, de zoeterd ..
Wat liefdevol geschreven, Peter. ❤
LikeLike
Onvoorwaardelijke trouw, dan val je stil.
LikeLike
De liefde die een ‘huis’dier aan de mens geeft is onvoorwaardelijk.
LikeLike
Ook wij verloren een half jaar geleden onze Quita van veertien jaar! En bijna dagelijks noemen wij haar naam ivm een herinnering! Maar wat blijft is de onvoorwaardelijke trouw van zo n dier!!
En daar wordt een mens zooo droevig van in deze tijd!
LikeLike
Tranen in mijn ogen. Bram was echt een lieverd. Bram en mijn teckels mochten elkaar graag.
Sterkte met dit verlies.
LikeLike