Natuurlijk ben ik blij
dat je kip weer naar buiten mag
eendrachtig jullie ophokplicht volbracht.
Vervelend dat er dan heel mediterraan
een serieuze straaljager crasht en daardoor
heimwee door de broze Belgenlinie vlamt
– maar ja, wie voorzag deze diametraal
in de warmte van het Dionne Stax-journaal?
Net zo goed als die stijve Chinese eierleiders
die voor ons kalfsvlees hartelijk zijn ontdooierd
naast onze premierachtige – of veel liever zelfs.
Natuurlijker dan Herr Ross, of ‘de nieuwe jongen’
waarvan zelfs je kip net voldoende weer geneest
– hadden ze niet iets sterkers? Iets Syrischers?
Uiteindelijk komt het allemaal bloesemend rond
met hier een dode baby op het balkon, een kraker
aan het kruis en daar de Dom vijf jaar in de steigers.
Je ziet de lijn toch ook – dat snoer van metaforen:
het is de tijd die zwijgt en ritmisch rijgt en daarna
trekt en striemt en smoort tot verbazing berusting
en dan die zweem van avondmist vol oud verlangen
naar dat lege strand, met alleen jouw naakt, bezweet
en je ogen die de smalle voetstappen volgen
tot in de lome branding die steeds maar weer breed
tandenloos en mummelend de zee omslaat.