Het dode blad
het zegt nog wat

of eigenlijk niets

ja, het is fraai
en dood lawaai
of stil en saai;

het leven wacht
nu nog als knop, als iets

– het nieuwe bladerkoor

maar ooit de zaag, een mond
die zegt vandaag, een schaar
met handgebaar knipt knap 

het fraaie lintje door.

De tijd – altijd al vaag
een nooit gestorven vraag
over zijn niet zijn – de tijdloosheid
verborgen in de grijze lucht
wordt eeuwig nagejaagd
maar eindt nergens nooit meer
dan in betraande tijdelijkheid
en daarna toch de werkelijkheid
van zucht en snik – de nieuwe tik
die men nimmer kennen zal.

De bank die als de zon de avond brengt
een peinzende passant zal dragen
die zich mogelijk af gaat vragen
welke heugenis zo aan de engrand staat;
die wellicht kijken zal naar hun geleefde tijd
de namen langs zich heen laat gaan
maar geraakt is door deez’ genegenheid
en geroerd en in gedachten verdergaat
– de bank, de eeuwigheid daar achterlaat.

… om de kist die ging
met hem of haar, vandaag
huil hard of bloesemzacht
totdat toch ook de nacht
haar vleugels spreidt.