De zwijgende zwoeger

de pluriforme ploeger

tot zijn spijt opgeleid tot

uitgevreten boerenzoon

verwaaide stakker op de akker

van gewone generaties voor hem

kansloos als hij aan de stamboom vecht

geen aspirant-agent

geen biologisch virtuoos

geen toekomst met wat troost

maar vitriool die zijn ziel blauw verkleurt

en al wat blaft en meurt naar stem om recht

wil en zal hij bijlend doodslaan in de kou

op de deel vol mismaakte suikerbieten

– hij boer zoekt jouw vrouw.

We zijn bang
voor waar we gaan, wat er komt
waar anderen blijven
die we niet meer kunnen kussen.

We willen terug en anders
en opnieuw en dan beter
terwijl we het zelf daardoor
grijzer en zwaarder maken …

 

… Totdat we het begrijpen –
of het op de wind is of bij de dood
dat er licht ook voor ons is
en dat verdergaan het beste is.