Vroeger waren het houten of sierlijke gietijzeren tuinhekjes, die piepten als ze open of dicht gingen, vaak daarbij ook een ‘kling’- of ‘plok’-geluidje, met toch wel goed zichtbaar het mooie en mysterieuze van de achterliggende tuin en woning – en de te verwachten gastvrijheid van de bewoners in de reeds geopende voordeur en van ook de altijd jolige en vriendelijk kwispelende huisteckels; …
… nu heten ze toegangspoorten die zoemen en schuiven, op afstand bediend, worden vaak geleverd met camera’s en sensoren, intercoms, spotlights en scan-voorzieningen en produceren na aanbellen een buitenlandse stem die weinig tot niets begrijpt, of er komt een internetverbinding tot stand met de melding ‘We zitten in het buitenland’. Het ‘even binnenwippen’ van weleer is vervangen door een langdurig ‘inchecken’ – en daarna een survival met de megagrote viervoetblaffers die kennelijk ontstemd proberen uit hun in gegalvaniseerd staal gemaakte hok te breken …
Oog op Blaricum 