‘De mooiste is wel uit 2003, vrijgezellenfeest van Henk en Monique Vos in Moeke Spijkstra. De bruid wilde graag dat we een servies zouden versieren. Aan porselein konden we niet beginnen, dus werden het papieren bordjes. Willibrord zat aan zijn stamtafel en één van ons bedacht de spreuk: “Ik weet niet of het wat wordt, Willibrord.”
De spreuk hebben we zelf op het bordje gezet, en we hebben Willibrord gevraagd zijn handtekening er onder te zetten. Zonder te lezen wat er precies stond, ondertekende hij. En toen kreeg de bruid het bordje te lezen. In haar honderd jaar oude boereninnenpak heeft ze hem flink de les gelezen. Willibrod wist niet hoe snel hij het pand moest verlaten…
Willibrord, rust zacht, we gaan je missen!’
Aangeleverd door Linda Eggenkamp.
Oog op Blaricum 
” Willibrod wist niet hoe snel hij het pand moest verlaten…” HAHAHA, geweldig! 😀
PS: Het gesprek met Jeroen Pauw heeft mijn kijk op Willibrord drastisch in positieve zin bijgesteld. Lang dacht ook ik, net als de vriendinnen van zijn weduwe toen zij hen om raad vroeg, dat Willibrord “een klootzak” was. Zo zie je maar, oordeel nooit te snel.
Rust zacht, Willibrord; en nu aap ik jou na: “GODVER, puntje, puntje, puntje”.
LikeLike