Vanmiddag is in het gebouw van de Tweede Kamer de petitie Geef 2 weken wettelijk rouwverlof na vroeg verlies in de zwangerschap aangeboden aan de Kamercommissie voor Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Commissievoorzitter Erik van der Burg nam de petitie – inmiddels bijna 6000 keer ondertekend – in ontvangst van initiatiefneemsters journalist Fidessa van Rietschoten, huisarts Renée Out, Barbara Braak (Verlofhub) en Lian Heinhuis (fractievoorzitter PvdA Amsterdam). Doel van de petitie is te komen tot het recht op wettelijk verlof na een miskraam binnen 24 weken. Inmiddels heeft de gemeente Amsterdam deze regeling tot beleid gemaakt en ook het CDA heeft deze in haar verkiezingsprogramma opgenomen.
De initiatiefnemers willen met hun petitie meer erkenning krijgen voor het verdriet na vroeg verlies in de zwangerschap en aandacht vragen voor hoe er op de werkvloer met zwangerschapsverlies wordt omgegaan.
Ziekmelden dekt lading vaak niet
Jaarlijks maken ongeveer 20.000 vrouwen in Nederland een miskraam mee (FMS, 2020). Toch is er wettelijk niets geregeld voor ouders die hun zwangerschap verliezen vóór de grens van 24 weken. Alleen bij een stilgeboorte ná 24 weken bestaat het recht op 16 weken betaald verlof. Van Rietschoten: “Of je na vroeg verlies in de zwangerschap tijd en ruimte krijgt om te herstellen, hangt nu volledig af van de werkgever.” Ziekmelden kan in theorie wel, maar dat doet volgens Van Rietschoten vaak geen recht aan de lichamelijke en emotionele impact van het verlies. “Daarnaast leidt een ziekmelding van langer dan 6 weken tot gesprekken met de bedrijfsarts en re-integratieverplichtingen, terwijl je hoofd daar misschien helemaal niet naar staat.”
Tweede foto: Barbara, Renée, Lian en Fidessa.
Definitie van ‘rouw’ moet breder
Volgens de initiatiefnemers vraagt de petitie niet alleen om een wettelijke regeling, maar ook om een bredere definitie van rouw. “Vanaf het moment van een positieve test maak je al plannen: verlof, vakantie, de babykamer. Je voelt je al moeder, ongeacht de termijn. Toch is er een duidelijk verschil in hoe verdriet wordt gezien. Verdriet bij 36 weken zwangerschap wordt erkend, maar bij 6 weken vaak niet”, legt Out uit. Ook de impact op het werkende leven wordt volgens de initiatiefnemers vaak onderschat. Uit onderzoek van het CNV blijkt dat één op de tien rouwenden uiteindelijk in een burn- out belandt. Bijna 40 procent keert te snel terug naar het werk na het verlies van een dierbare, en een derde functioneert daarna langere tijd niet goed. “En dan hebben we het nog niet eens over het lichamelijke herstel na een miskraam,” vult Van Rietschoten aan. Out wijst daarnaast op onderzoek van de KU Leuven en het Imperial College London, waaruit blijkt dat ongeveer een derde van de vrouwen na een miskraam symptomen van PTSS ontwikkelt. “Het is tijd dat we erkennen dat ook vroeg verlies in de zwangerschap een vorm van rouw is.”
Amsterdam en Engeland als voorbeelden voor landelijk beleid
De gemeente Amsterdam zette dit jaar als eerste werkgever in Nederland een belangrijke stap door rouwverlof aan te bieden bij vroegtijdig zwangerschapsverlies. Ook internationaal groeit de erkenning: in Engeland is dit jaar wettelijk rouwverlof na vroeg zwangerschapsverlies ingevoerd. Volgens Van Rietschoten en Out zijn dit twee hoopvolle voorbeelden waar de Nederlandse landelijke politiek zich aan kan spiegelen. De initiatiefnemers roepen daarom de Tweede Kamer op om het bestaande initiatiefwetsvoorstel voor rouwverlof dat in 2024 werd ingediend door SGP, CDA en ChristenUnie, uit te breiden. Dit voorstel regelt momenteel vijf dagen betaald verlof voor werkenden bij het overlijden van een partner of minderjarig kind. De petitie pleit ervoor om ook het verlies van een zwangerschap vóór 24 weken hierin expliciet op te nemen, als volwaardige vorm van rouw die maatschappelijke en wettelijke erkenning verdient.
Petitie ondertekenen: hier.
///
In de Sint Vituskerk, met processie.
… waarom woont u ook niet in Hollywood?
Oog is fotograaf, straatfotograaf. Dorpsfotograaf, zo u wilt. Met de lenzen gericht op het mooie en het lelijke, het aardige (vaak met een knipoog) en het hufterige (soms met een tikje tegen de neus), de natuur en de mensen. U, of uw buurvrouw. Dorpsgenoten. Passanten. Honden in de serie Hoi. Het weer.
Oog is lid van de NVJ (Nederlandse Vereniging van Journalisten) en heeft een Politieperskaart. Dat betekent iets meer toegang tot incidenten. Onder eigen verantwoordelijkheid, met eigen ethiek over wat wel te fotograferen (en te publiceren) en wat niet. En altijd aanwijzingen opvolgen van de diensten, niemand in de weg lopen. Maar wel zonodig (naar eigen inzicht) de ruimte gebruiken die er is om beelden te maken waarmee kijkers kunnen (en willen) worden geïnformeerd. Beschaafd, rerspectvol voor allen, maar ook met de vrijheid van pers en vrijheid van nieuwsgaring. Regelmatig reagerend op berichten die binnenkomen via de ‘pieper’ (pager, semafoon) en anders.
Maar Oog is iets meer. Dat wil zeggen: de mens achter Oog.
Ik ben ook EHBO’er met reanimatie-opleiding. Daar heb ik voor gekozen vanuit de gedachte dat je als straatfotograaf wat meer de kans loopt ‘iets tegen te komen’ waarbij hulp nodig is. Dat kan van alles zijn. Van een geschaafde knie tot levensbedreigende verwondingen en hartstilstand.
Dan ben ik, al heb ik dan waarschijnlijk een camera om mijn nek en sta ik een beetje bekend als Oog, géén fotograaf, maar burgerhulpverlener. First responder. Niet zelden situaties waar het inderdaad om seconden gaat. Doorpakken, ervoor gaan, geen geouwehoer.
Dan alstublieft geen verbaal of fysiek geweld tegen ‘de fotograaf’. Want in die 112-sitiaties ben ik dat dus niet. Dan ben ik hulpverlener die weliswaar bij lange na geen medicus is, maar misschien wel het verschil kan maken tussen doorleven en veel verdriet.
Mijn ene wens is: blijf genieten van Oog, wees gerust kritisch, spreek me aan op straat of digitaal … maar geef mij en andere burgerhulpverleners de ruimte om als het nodig is die hulp te verlenen.
En die andere wens:
Met deze tekst wordt een suggestie gevolgd van o.a. Brandweer Blaricum.
… na een wortelkanaalbehandeling – zie je dit.
Naar schatting heeft de Dag van het Werkpaard circa 3000 bezoekers getrokken. De ruim 150 vrijwilligers kunnen trots zijn.
De gehoorde uitspraken ‘Jaarlijks cultureel hoogtepunt’ en ‘Dit is een hele mooie editie’ waren niet overdreven.
Deltazijde 28d, Blaricummermeent: vandaag is A-VIDA wellbeing centrum van start gegaan. In bijzonder fraai ingerichte ruimten (op een gemakkelijk te bereiken locatie met voldoende eigen parkeerplaatsen) kunt u terecht voor ondermeer ademhalingscursussen, yoga, ontspanning, massages, tijd voor jezelf, persoonlijke ontwikkeling. Er is per dagdeel een ruimte te huur voor coachingsessies of waar je met je eigen groep bezig kunt zijn. En er zijn smoothies en andere gezonde zaken. Meer info en boekingen HIER.
Gisteren deed aan het ringsteken op de Kerklaan ook een ‘KWF-bakfiets’ mee. Bemand door de dorpsgenoten Jort de Graaf (stuurman), Pim Faber en Annemieke Steenbeek. Geen toevallige combinatie, want alledrie zijn in de achterliggende periode vol geraakt door kanker.
Hun deelname was een moedig en ontroerend betoon van levenslust, van vechtlust, van hoop. En, gezien het motto dat ze meevoerden – Tumorhumor – ook een blijk van durven omgaan met een rotziekte en een situatie waarom ze natuurlijk helemaal nooit om hebben gevraagd.
Hun deelname was ook een vraag om donaties voor de KWF Kankerbestrijding. Ondanks alle vorderingen die er zijn en worden gemaakt met diagnoses, preventies en behandelingen, is er onverminderd geld nodig om daarmee door te gaan – om daardoor meer patiënten een langer en toch ook nog acceptabel of zelfs goed leven te bieden. Elke euro telt. Doneren kan via de QR-code en via de site van het KWF.
Met enige regelmaat wordt Oog gevraagd ‘van dat parkeren daar een foto te maken’. Als Oog van elke parkeerhufterij een foto zou maken, zou daarmee gemakkelijk een site zijn te vullen. Helaas is dat ook zo met het ‘amoveren’ van karakteristieke en unieke woningen, bijna altijd vergezeld door kaalslag van het perceel waar die op staan. Telkens weer wordt er een plakje of puntje afgesneden van de locale cultuurhistorie, van het locale erfgoed, van het historische kapitaal, van de nabijheid aan en van de natuur. Het gevolg van het slopen en vernietigen (noem het ‘constructief renoveren van bestaande bouw’ …) van het verleden is dat het dorp niet ouder wordt; steeds meer een doorsnee hedendaags gevalletje wordt met her en der een opgepimpt en dus niet meer authentiek rijks- of gemeentemonument. Met types die elkaar nablaten dat het hier zo uniek wonen en leven is, maar geen vingerkootje verroeren om het echte unieke in stand te houden. Wat vooral schuurt, is dat, mede mogelijk gemaakt door gemeente en Welstandscommissie (wat een contradictio in terminus!), de contemplatieve levensstijl van rust, bescheidenheid en één zijn met de natuur steeds minder zichtbaar wordt, minder aanwezig is, minder bestaat – en dat die ooit stil, miskend, teleurgesteld en verdrietig achter de horizon van het geweten zal wegglippen. Onnodig oud gemaakt, onnodig overleden. Verdrongen door uitwisselbare, schijnbaar uit een catalogus gekozen witgrind-woonbunkers met bijbehorend hekwerk en angst etalerende beveiligingscamera’s.
En een reactie van OogArmy M.P.:
‘Ik las vanmorgen dat er vergunning is gevraagd 18 !! bomen te kappen t.b.v. een nieuwbouwwoning op Dr. Catzlaan 23 . Ik ben er heen gefietst en zag dat er heel oude bomen staan, eikenbomen, beukenbomen, berkenbomen en daartussen struweel van lijsterbes, hulst en meer . Het huis staat op een perceel van 1528 m2 ,het woonoppervlak van het huis is 169 m2 en 3 m2 buitenbouw . Het huis is omschreven door Huispedia als zeer ruim . Het staat niet te koop . Ik vermoed dat een makelaar bezig is om zodoende een hogere verkoopwaarde te verkrijgen . Ik vind dat die hele oude bomen niet gekapt mogen worden. Kapvergunning met herplantplicht ,die truc zal wel weer worden gebruikt .. Het huis is charmant maar verwaarloosd . Op dezelfde ruimte,plek z.g. constructief herstel bestaande bouw is te pruimen. Een sloopvergunning is inmiddels aangevraagd . Ik ga naar de Omgevingsdienst mailen met het verzoek de kapvergunning van de bomen tegen te houden.’
///
U mag ‘het’ zeggen. Burgerparticipatie! Bijvoorbeeld met de digitale vragenlijst van de gemeente – die vindt u HIER.
Invullen kan nog vandaag tot middernacht.
Wie evenwel zijn/haar oor/oren te luister heeft gelegd in het centrum van het Dorp en ook aanwezig was bij de ‘verkeersbeleidstent’ die onlangs door de gemeente bij de Muziektent was geplaatst en waar burgers (incl. ondernemers) hun meningen kwijt konden, moet toch ook deze verzuchting annex vraag hebben gehoord:
… gaat de gemeente vervolgens werk maken van een verkeersbeleid met als centraal element ‘autoluw centrum Dorp’ …
Was het niet beter en logischer geweest om eerst dat verkeersbeleid te realiseren en vervolgens te kijken wie er nog wensen had en of die wel inpasbaar zouden zijn in het nieuwe autoluwe centrum van het Dorp?
Zei de man bij de snackbar terwijl hij ook wachtte op z’n vitamine-shot: ‘Schiet mijn maar lek …, begrijpen doen ik het niet.’
///
Petitie HIER.
Foto’s links: november 2022; rechts mei 2024.
Oog op Blaricum 