Als het mooi weer wordt buigt het takje omhoog, als het slecht weer wordt hangt het naar beneden. Het takje is vaak afkomstig van de Noord-Amerikaanse zilverden (Abies balsamea). In Rusland gebruikt men een wilgentak en er zijn ook meldingen van berkentakken uit Amerika, die goed voldoen. De tak wordt geschild en gedroogd en daarna opgehangen aan een muur of een boom.
De verbazingwekkende reacties van de tak zijn natuurlijk ook aan wetenschappelijke tests onderworpen. Na enkele weken nauwkeurig meten en waarnemen, bleek de tak alleen gevoelig voor verandering van de relatieve luchtvochtigheid. Het is dus geen natuurlijke barometer, zoals in sommige artikelen wel beschreven staat. Het takje is een hygrometer. Het KNMI en commercieel-hysterische weermannen/-vrouwen beweren dat zij weersverwachtingen geven die betrouwbaarder zijn …

Ook van Rueter

Kenmerken: eenvoud, harmonie en doelmatigheid. Zijn leven lang zou Theo Rueter vasthouden aan een ambachtelijke bouwwijze, traditionele materialen en harmonie tussen architectuur en de omringende natuur. Daarbij liet hij zich beïnvloeden door de traditionele landelijke architectuur, die hij uit het Gooi kende, maar ook zoals hij die op zijn vele reizen tegenkwam, onder meer in het Verre Oosten. Als architect had Rueter het tij mee. Het Gooi ontwikkelde zich tot forensenregio er er ontstond een markt voor een nieuw type woning, kleiner dan het traditionele negentiende-eeuwse landhuis, maar tegemoetkomend aan eigentijdse eisen van comfort, licht, lucht en ruimte. Ook het Oog-huis is getekend (1935) door Rueter.