Vanmiddag opende burgemeester Barbara de Reijke in de Blaercom de expositie Het verhaal van de vluchteling. Het is een initiatief van verschillende regionale organisaties, waarbij een aantal vluchtelingen die hier nu (tijdelijk) wonen in beeld en aan het woord komen. Met als bedoeling ‘culturen bij elkaar brengen en empathie losmaken’. Naast muziek was er het relaas van de Oekraïense Anna Smolovyk: echtgenoot daar en zij hier met twee dochters en werkzaam als zelfstandig hovenier met circa 100 klanten. ‘Ooit komt er vrede en dan gaan we terug.’
… de politiek. En ’t is nogal zielig voor die pad …
Deirdre van der Wolk is mede-eigenaar van Het Theater en ook vanuit die positie betrokken Blaricumse ondernemer. De noodkreet van de BOV (Blaricumse Ondernemers Vereniging) van eind december vorig jaar – ‘Doorgaan of opheffen?’ – heeft bij haar tot een soort ‘hands-on’-reactie geleid. Samen met een aantal andere ondernemers vormt ze nu een ondersteunende groep voor het huidige bestuur. De bedoeling is de BOV overeind te houden, van een nieuw bestuur te voorzien en weer nuttig en effectief te laten functioneren.
Wat is nu de stand van zaken bij de BOV?
‘De BOV is nog steeds zoekende naar vervanging van voorzitter, penningmeester en secretaris. In en na de laatste vergadering heeft zich een groepje gevormd dat zeker ad hoc wat diensten wil verlenen. De hoop is dat hier uiteindelijk nieuwe bestuursleden uit voortkomen, maar voor nu doen deze mensen alleen kleine afgebakende taken. Ook positief is dat ledenaantal groeit.’
Welke functie met welke toegevoegde waarde kan de BOV anno nu nog hebben?
‘De BOV kan in gesprekken met de gemeente, over bijvoorbeeld de verkeersplannen in het centrum van het Dorp, een effectieve spreekbuis zijn – beter dan iedere ondernemer voor zich. Daarnaast kunnen ondernemers elkaar leren kennen via de BOV en elkaar ondersteunen, bij elkaar diensten en goederen afnemen. Ook kan de BOV initiatieven van ondernemers die voor iedereen helpend zijn (denk aan een straatfeest) financieel of praktisch ondersteunen. De hoop is dat de ondernemers in de Meent en Bijvanck ook aansluiting vinden via de BOV.’
Wie gaat wat doen en wat is er nog aanvullend nodig? Wat ga jij doen?
‘Wie wat precies gaat doen is nog niet helemaal duidelijk. In ieder geval blijft Djelko van Es voorzitter tot 2026. Het nieuw gevormde groepje moet nog bij elkaar komen om verder te praten. Ik heb inmiddels een bijdragen geleverd aan de recente nieuwsbrief, ook omdat de communicatie tussen leden en bestuur wel wat kon en kan worden verbeterd. Ook de uitstraling van de BOV heb ik een duwtje gegeven en het motto toegevoegd Alleen ga je sneller, samen kom je verder.’
///
… en plaatst paginagrote advertentie in diverse dagbladen.
Oog op Blaricum is gratis, onafhankelijk, rechtvaardig en indien nodig een luis in de locale pels – zonder knipoog.
Dat ‘de beste wensen …’ – wat moet je ermee? Wat wordt ermee bedoeld?
(Nog erger en ergerlijker is het als eraan wordt toegevoegd ‘…, hè!’ en degene die het uitspreekt dat doet in het voorbijlopen, of door het naar beneden gezakte raampje van de oversized SUV.)
Krijg je die beste wensen? Wat moet je ermee? Doorgeven? Opeten? In de kliko?
Of wordt je het beste toegewenst? Van wat? Van alles? Waarvoor? Is het derhalve een soort vuilnisbakkenwens? Of is het een maskering van integrale desinteresse en oppervlakkigheid en wordt de ontvanger gemakshalve bedolven onder een bak generieke huichelarij?
Waarbij komt dat ‘de beste wensen’ in flinke delen van het Gooi, Bloemendaal en andere reservaten even voos en loos en dus belachelijk zijn als in de Haagse Schilderswijk of op het Utrechtse Kanaleneiland. Of bij de Oekraïners op de Woensberg. Net zoals die collectieve wensen voor volk, vaderland en samenleving. ‘Ik wens u allen een gezond (10% is terminaal), gelukkig (15% depressief) en welvarend (8% is en blijft onder de armoedegrens) jaar toe, met veel lichtpuntjes en warmte (de energieprijzen vliegen als vuurpijlen omhoog).’ Blabla, ronkronk, de hartelijke groeten van ons communicatie-adviesbureau.
Hoe moet het dan?
Probeer van degene die voor je staat of die je tegenkomt snel voor de geest te halen waar hij op zij echt behoefte aan heeft. Gebruik dan niet de vraagvorm, maar de directe. Dus: ‘Ik wens je kracht toe bij het stoppen met roken en drinken’, of ‘Ik wens je een verbetering van je gezondheid toe’, of ‘Ik hoop dat je dit jaar de marathon binnen de vier uur gaat lopen’, of ‘Ik hoop dat u door de situatie van/met uw partner veel verdriet bespaard zal blijven’. ‘Ik wens je liefde toe.’
Dus geen sociaal verantwoord gewauwel, maar kiezen voor de menselijke, persoonlijke inhoud. Beter een oprechte wens voor één onderwerp dan die obligate, nietszeggende leegheid die overal en altijd wordt gebruikt. En alstublieft ook geen utopische self fullfilling prophecy, zoals ‘Laten we met zijn allen de prachtige stemming in onze samenleving blijven vertroetelen.’ Glop.
En als u degene volstrekt niet kent (bijvoorbeeld op de nieuwjaarsreceptie van het gemeentebestuur), hanteer dan wél de vragende vorm en zeg bijvoorbeeld: ‘Mag ik u een goed en genoegelijk jaar toewensen?’, of buig het om naar jezelf en zeg ‘Mag ik u een jaar toewensen zonder van mijn kant bestuurlijke misstappen en zonder ambtelijke blindheid?’. En als ontvanger van die wens (u, burger) kunt u als antwoord de laatste wens retourneren, zonder het ‘van mijn kant’. Dan is er meteen een afspraak gemaakt voor ‘goed bestuur’ en wat vertrouwen(shertsel). Beter één medeburger iets oprecht en empatisch toegwenst, dan een groepje bedeesde glimlachjes en instemknikkertjes iets voorhouden dat ‘altijd wel ok is’.
Ten slotte: als degene voor u echt alles heeft en erom bekend staat dat hij of zij niets (meer) heeft te wensen, gooi er dan een schouderklopje of een knuffeltje tegenaan en zeg: ‘Fijn u weer te zien, ik hoop dat dat volgend jaar ook weer zo zal zijn’.
Mag Oog u het beste wensen – met het kiezen en uitspreken van uw oprechte nieuwjaarswens?
///
Oog is fotograaf, straatfotograaf. Dorpsfotograaf, zo u wilt. Met de lenzen gericht op het mooie en het lelijke, het aardige (vaak met een knipoog) en het hufterige (soms met een tikje tegen de neus), de natuur en de mensen. U, of uw buurvrouw. Dorpsgenoten. Passanten. Honden in de serie Hoi. Het weer.
Oog is lid van de NVJ (Nederlandse Vereniging van Journalisten) en heeft een Politieperskaart. Dat betekent iets meer toegang tot incidenten. Onder eigen verantwoordelijkheid, met eigen ethiek over wat wel te fotograferen (en te publiceren) en wat niet. En altijd aanwijzingen opvolgen van de diensten, niemand in de weg lopen. Maar wel zonodig (naar eigen inzicht) de ruimte gebruiken die er is om beelden te maken waarmee kijkers kunnen (en willen) worden geïnformeerd. Beschaafd, rerspectvol voor allen, maar ook met de vrijheid van pers en vrijheid van nieuwsgaring. Regelmatig reagerend op berichten die binnenkomen via de ‘pieper’ (pager, semafoon) en anders.
Maar Oog is iets meer. Dat wil zeggen: de mens achter Oog.
Ik ben ook EHBO’er met reanimatie-opleiding. Daar heb ik voor gekozen vanuit de gedachte dat je als straatfotograaf wat meer de kans loopt ‘iets tegen te komen’ waarbij hulp nodig is. Dat kan van alles zijn. Van een geschaafde knie tot levensbedreigende verwondingen en hartstilstand.
Dan ben ik, al heb ik dan waarschijnlijk een camera om mijn nek en sta ik een beetje bekend als Oog, géén fotograaf, maar burgerhulpverlener. First responder. Niet zelden situaties waar het inderdaad om seconden gaat. Doorpakken, ervoor gaan, geen geouwehoer.
Dan alstublieft geen verbaal of fysiek geweld tegen ‘de fotograaf’. Want in die 112-sitiaties ben ik dat dus niet. Dan ben ik hulpverlener die weliswaar bij lange na geen medicus is, maar misschien wel het verschil kan maken tussen doorleven en veel verdriet.
Mijn ene wens is: blijf genieten van Oog, wees gerust kritisch, spreek me aan op straat of digitaal … maar geef mij en andere burgerhulpverleners de ruimte om als het nodig is die hulp te verlenen.
En die andere wens:
Met deze tekst wordt een suggestie gevolgd van o.a. Brandweer Blaricum.
Met enige regelmaat wordt Oog gevraagd ‘van dat parkeren daar een foto te maken’. Als Oog van elke parkeerhufterij een foto zou maken, zou daarmee gemakkelijk een site zijn te vullen. Helaas is dat ook zo met het ‘amoveren’ van karakteristieke en unieke woningen, bijna altijd vergezeld door kaalslag van het perceel waar die op staan. Telkens weer wordt er een plakje of puntje afgesneden van de locale cultuurhistorie, van het locale erfgoed, van het historische kapitaal, van de nabijheid aan en van de natuur. Het gevolg van het slopen en vernietigen (noem het ‘constructief renoveren van bestaande bouw’ …) van het verleden is dat het dorp niet ouder wordt; steeds meer een doorsnee hedendaags gevalletje wordt met her en der een opgepimpt en dus niet meer authentiek rijks- of gemeentemonument. Met types die elkaar nablaten dat het hier zo uniek wonen en leven is, maar geen vingerkootje verroeren om het echte unieke in stand te houden. Wat vooral schuurt, is dat, mede mogelijk gemaakt door gemeente en Welstandscommissie (wat een contradictio in terminus!), de contemplatieve levensstijl van rust, bescheidenheid en één zijn met de natuur steeds minder zichtbaar wordt, minder aanwezig is, minder bestaat – en dat die ooit stil, miskend, teleurgesteld en verdrietig achter de horizon van het geweten zal wegglippen. Onnodig oud gemaakt, onnodig overleden. Verdrongen door uitwisselbare, schijnbaar uit een catalogus gekozen witgrind-woonbunkers met bijbehorend hekwerk en angst etalerende beveiligingscamera’s.
En een reactie van OogArmy M.P.:
‘Ik las vanmorgen dat er vergunning is gevraagd 18 !! bomen te kappen t.b.v. een nieuwbouwwoning op Dr. Catzlaan 23 . Ik ben er heen gefietst en zag dat er heel oude bomen staan, eikenbomen, beukenbomen, berkenbomen en daartussen struweel van lijsterbes, hulst en meer . Het huis staat op een perceel van 1528 m2 ,het woonoppervlak van het huis is 169 m2 en 3 m2 buitenbouw . Het huis is omschreven door Huispedia als zeer ruim . Het staat niet te koop . Ik vermoed dat een makelaar bezig is om zodoende een hogere verkoopwaarde te verkrijgen . Ik vind dat die hele oude bomen niet gekapt mogen worden. Kapvergunning met herplantplicht ,die truc zal wel weer worden gebruikt .. Het huis is charmant maar verwaarloosd . Op dezelfde ruimte,plek z.g. constructief herstel bestaande bouw is te pruimen. Een sloopvergunning is inmiddels aangevraagd . Ik ga naar de Omgevingsdienst mailen met het verzoek de kapvergunning van de bomen tegen te houden.’
///
De stille tocht op 4 mei
door Frans Ruijter
Sinds 2015 wordt er voorafgaand aan de jaarlijkse Dodenherdenking een stille tocht gehouden. De tocht is 1 km. Allen zijn van harte uitgenodigd om mee te lopen en tijdens de tocht kan op elk gewenst moment aangesloten worden.
Om 18.45 uur wordt er verzameld op het plein voor de St. Vituskerk, waarna om 19.00 uur de tocht van start gaat, onder begeleiding van de dodenmars geslagen door David Klarenbeek.
De tocht voert langs locaties die ons herinneren aan de donkere jaren uit de Tweede Wereldoorlog.
St. Vituskerk en de oude Bernardusschool
Pastoor Jongerius was pastoor van de St. Vitusparochie tijdens de Tweede Wereldoorlog en meende dat als Blaricum gespaard zou blijven van oorlogsgeweld, dit mede te danken zou zijn door de bescherming van Onze Lieve Vrouw van Fátima. In 1948 kwam haar beeld voor de Vituskerk te staan. De tocht gaat via de Kerklaan langs de voormalige Bernardusschool, nu het gemeentehuis. Vanaf juni 1944 werden Duitse militairen hier ingekwartierd. De schoolgaande jeugd kreeg verdeeld over het hele dorp les. In juni 1945 werd de school weer als school in gebruik genomen, nadat een groep NSB’ers het pand eerst grondig had schoongemaakt.
Fransepad 1 en Dorpsstraat 14
Bij het Fransepad slaat de tocht linksaf, langs Fransepad 1. Een verzetsgroep wilde hier op 12 februari 1945 een overval plegen om meel en tarwe in beslag te nemen. Dit mislukte omdat Duitse militairen in de nabijheid waren. De Laarder Hildo Cohen (22) werd hierbij doodgeschoten. Ter afschrikking lieten de Duitsers hem daar geruime tijd liggen. Hij werd begraven op de Woensberg en later bijgezet op het Ereveld in Loenen. Voorbij Fransepad 1 gaat de stoet rechtsaf de Dorpsstraat in. Op Dorpsstraat 14 woonde makelaar Salomon Slijper (1884-1971). Hij was een groot verzamelaar van het werk van Piet Mondriaan. Toen ook in Blaricum de vervolging op joden begon, dook hij onder in zijn eigen huis. Als er aangebeld werd, had hij namelijk tijd genoeg om zich te verstoppen in het hokkerige huis en ondanks huiszoekingen is hij nooit gevonden is.
Blaercom en Gall & Gall
Achter Dorpsstraat 2, nu Blaercom, was de openbare lagere school. Na de oorlog werd deze school gebruikt om vermeende NSB’ers onder te brengen en te ondervragen wat hun rol geweest was en of ze wel of niet vervolgd zouden worden. De tocht gaat verder tot aan de Torenlaan. Op Torenlaan 1, nu Gall & Gall, zat destijds het gemeentehuis. Op 1 september 1941 werd de gemeenteraad ontbonden en de toenmalige burgemeester J. Klaarenbeek werd ‘burgemeester in oorlogstijd’. Een niet te benijden taak, om te doen wat de bezetter je opdraagt. Op 16 april 1944 werd hij uit zijn ambt gezet door de bezetter en vervangen door de Larense NSB-burgemeester A.W. Knipscheer. In mei 1945 keerde hij weer terug als burgemeester.
Oorlogsmonument
De tocht gaat verder op de Huizerweg om tegenover De Hoop het Achterom in te gaan, links het voormalige postkantoor, waar het bevolkingsregister in de kluis werd veilig gesteld. Nu richting het oorlogsmonument in het Burgemeester Klaarenbeekpark, waar de jaarlijkse dodenherdenking zal plaatsvinden. Het door de Blaricumse architect H.F. Sijmons ontworpen monument werd in mei 1948 onthuld. Het is een halve cirkel van gemetseld zandsteen met een zuil met een vredesduif. De duif is van beeldhouwer John Rädecker. De zuil vermeldt de tekst: Voor hen die vielen 1940-1945.
Bron: Op het oog gewone huizen, een boek van Jan Greven en Gerbe van de Woude.
Bericht van de gemeente.
Oog op Blaricum 